Het niet meer weten
Eens in het kwartaal bezochten we een oude tante. Ze wist het niet meer. Ze woonde in de achterste afdeling van het grote huis. Het huis in de buurt van een vissersdorp en dat aan een boot deed denken. De deur van haar afdeling zat aan een kant op slot. Aan haar kant. Ze kende de code niet en als de code werd verteld, vergat ze die zodra het laatste cijfer was uitgesproken. Als haar zoon kwam vroeg ze aan ons wie toch die leuke jongeman was. Ze hield op een tikje ondeugende wijze altijd wel van leuke jongemannen, altijd al. Haar zoon die haar dagelijks bezocht en haar liefdevol eten gaf, tot het eind. Zoals zij hem eten gaf, toen hij nog beginnen moest.
Hieke Stek heeft het volgende prachtig gedicht geschreven:
Elke dag een nieuw begin?
Moeder,
Ze vraagt je keer op keer
hetzelfde, steeds weer
en jij geeft elke keer
hetzelfde antwoord weer
vroeger,
ja dat herinnert zij zich wel
maar dat van daarnet niet meer
ze wordt een dagje ouder, denk je,
dan mag ze toch vergeten, soms?
Maar je ziet haar, langzaam
stap voor stap
verder verdwalen in de tijd
en zo raak je haar
elke dag een beetje kwijt
Hoe het tijdspad loopt
is onbekend
maar het gaat vast niet zonder
boosheid en verdriet voor haar
niet zonder angst en wanhoop
want als ze nog kan voelen
dat momenten zomaar door haar vingers glippen zonder het gevoel dat
zij ze heeft beleefd dat ze langs de zijlijn staat en niet meer mee
kan doen is een ongelooflijk moeilijke strijd omdat ze weet dat ze
uiteindelijk toch de verliezer is.
En als, heel veel later hoop ik,
die strijd tussen vandaag en gisteren
gestreden is en
herinneringen zijn verwaaid
naar daar waar het allemaal begon
is elke dag voor haar een nieuw begin
in haar wereld waar gister en vandaag
niet meer bestaan,
waar alleen het moment telt.
Die tijd zal komen later,
hoe moeilijk ook.
Probeer altijd naast haar te blijven lopen stap voor stap, voelend de
weg die zij gaat En als zij vroeger zingt...
Zing dan met haar mee.
Hieke Stek
Mas Papo dichter van Bernheze
