Het weer slaat om, er zit een lente aan te komen. Het is februari, begin maart, maar je merkt aan de natuur dat er iets te gebeuren staat. De vogels zijn drukker dan tevoren en vliegen al struiken en hegjes in. Duikelen om elkaar heen. Op de velden steken de narcissen hun koppen op en tonen hun kleuren in het gras. Het zal niet lang meer duren of de lammeren dartelen. Vorige week op Texel nog niet, maar het zal binnenkort wel zo ver zijn.

Lente doet me altijd denken aan nieuwe leven. En denken aan de liefde. De liefde in de lente is als pasgeboren leven. Daarom weer eens de liefde als onderwerp. Het levert ook altijd mooie gedichten op.

Enige tijd geleden stuurde Hieke mij het volgende liefdesgedicht:

Ik draai mijn lichaam, lief
niet door seizoenen ingekleurd
om de ander te plezieren
dit verstoort mijn eigen gevoel

Ik spreek dan ook liever, lief
via mijn hart, denken en voelen
dat doet vreugdevol bevrijden
in al haar facetten

Ik leen lichte lucht, lief
die tussen ons woont
waar rode dauw vervloeit
in liefde die glimlacht

Ik buig de wind van klankmelodieën, lief
en zoen jouw lippen die teder smaken
naar zon zuivere omhelzingen
zonder dat het verveelt

Ik laat mijn geweten ontdooien, lief
spoel het met hemelwater schoon
in naaktheid vallen de maskers af
en dan, dan zie jou in het echt

Ik zocht de liefde, lief
steeds in het rose, zachte violet
verstrengeld dicht
vlak naast mij in stil verbond

Zoals een dromerig kind, lief
blijft hartstocht groeien
tot zoet geluk
in hoopvol verlangen

Ik zocht jouw troostende lippen
die liefde dragen blij begroetend
wat mijn hart verlangt
'k heb je lief, lief
liever dan mijzelf

Hieke Stek

Mas Papo dichter van Bernheze