Er is weer een koudegolf. Vijf dagen vorst. Drie nachten kouder dan 10 graden onder nul. Aan de criteria wordt voldaan. Ruimschoots zelfs. De wegen zijn weer glad, de spoorwegen hebben pech met hun materiaal en de natuur ziet er weer schitterend uit. Overigens alles pas na de sneeuwbui. En die zorgt er ook meteen voor dat het ijs niet dik genoeg is. Hoe jammer. Wensen we niet allen een Elfstedentocht? De krant kopt dat de koorts weer aanwakkert. Hebben we alle sluizen en gemalen zo gezet dat er zo glad mogelijk ijs ontstaat, gaat het sneeuwen. Wat een horrorwinter.

Maar behalve mooie plaatjes levert de winter ook gedichten op. Een van de eerste gedichten die ik op school uit mijn hoofd heb geleerd was "Schaatsenrijden" van Clara Eggink. En altijd als er ijs ligt op de meren denk ik aan dat gedicht. Een paar strofen gaan als volgt:

Glad en wijd ligt het ijs
In een veeg wit en grijs

...
Ik scheer scheef op het vlak
Langs een donkerblauw wak,
Elke spier, die geniet
Als ik suis langs het riet.

De ijspret is in de jaren niets veranderd. Iedereen die van schaatsen houdt, trekt er op uit om ergens op een plas of vaart te gaan schaatsen. De gemeentelijke banen lopen weer vol. Dat gaat al jaren zo:

IJspret

Mas Papo dichter van Bernheze