Mas Papo

Home - Actief - 20 januari: Hoog water

Hoog water

Mijn oma woonde achter de dijk. Als het hoogwater was ging ze elke dag kijken. Dan tuurde zij de rivier af en wist ze of het water nog zou stijgen of dat het ergste voorbij was. Haar favoriete boek was "Dijkleger" van J.W. Ooms uit 1949. Ik mocht het niet lezen voor mijn eindexamenlijst, maar het boek staat nog wel in mijn boekenkast. Naast "Het wassende water" van Herman de Man, uit 1925. Boeken over het hoge water. Het hoge water van de rivier. Over stoere mannen die paraat stonden met zandzakken als de dreiging te groot werd. De angst voor kwelwater, de strijd die men aanbond met het wassende water. Aan de andere kant de fotoboeken uit 1995, toen het water te hoog was.

Ik ben ook weer gaan kijken naar het hoge water. De rivier die wel twee keer breder is dan normaal. De enorme bak water van dijk tot dijk. De uiterwaarden vol. Met het voetveer over. De veerstoepen onder water, waardoor de pont zo veel verder moet om de rivier over te steken. Aanleggen op de hoogste stoep. Waarom is dat zo fascinerend en beangstigend tegelijkertijd?

En als het water zakt, komen de zomerdijken weer te voorschijn. Een lange strekdam midden in het water. Tot het overloopgebied tussen zomer- en winterdijk weer droog valt. Ik hoop altijd dat de vissen op tijd weg zijn.

Hoog water

De rivier stroomt breeduit
de kribben onzichtbaar
verstopt, enkel lichtopstanden.
Eenzaam staan zij daar
in het water en bakenen
de geul af die wordt bevaren;
een smal deel naar het lijkt.

Het veerhuis op de juiste plaats
een even rusten voor de vaart
hier wordt gevaren op gezette tijd
het water tikt de zomerdijk
de pont legt hier nu aan.

De uiterwaarden glanzen
in de zon. Bomen spiegelen
zich. De onderkanten linken
aan zichzelf. En ook de ganzen
in dubbele rijen, waaieren over
en in het water. Een enkeling apart.

Het lijkt een rustig tafereel
dat hoge water. Maar achter
de dijken staan de mannen klaar
gewapend met schoppen en
met zakken, gevuld met zand.
Nog even en de dijk zal het begeven.
De zakken gaan van hand tot hand
en dichten de gaten en de lekken.
Tot het water zal vertrekken
en de mens 't weer zal overleven.

De pont weer op de juiste plek
de bomen in de grond
Er zit groen aan het prikkeldraad;
een enkele vis die was te laat.

Mas Papo dichter van Bernheze