Het schrijven van "vrije verzen" of "vrije gedichten" is minder eenvoudig dan je zou denken. Het hoeft immers niet te rijmen en ook het ritme is niet altijd belangrijk zou je denken. Maar ook in dit soort gedichten is elk woord bewust gekozen. Misschien nog wel bewuster, omdat het hier meer om die woorden gaat. Ook is vaak belangrijk hoe de letters op papier staan, groot of klein, dik gedrukt of juist iel geschreven, zinnen gecentreerd of zelfs rechts uitgelijnd. Kortom de typografie speelt vaak net zo’n belangrijke rol als het rijm of ritme in een sonnet.

Eén van de bekendste gedichten is het gedicht "Boem" uit de bundel "Music Hall" van de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen. Het eerste woord BOEM is met hele grote hoofdletters geschreven, daarna het woord PAUKESLAG al iets kleiner. Vervolgens de woorden "daar ligt alles" met een normaal lettertype en dan PLAT weer wat groter. Als je de woorden harder leest als ze groter zijn en zachter als ze kleiner zijn ontstaat een heel mooi effect. Dan denk je: dit is heel modern, maar de bundel verscheen al in 1916! Via deze link en dan de link "BOEM" zie je een moderne versie (computergebruik!) van het gedicht. Natuurlijk is dit wel een uiterste van een vrij vers. De meeste dichters houden het op mooie zinnen, waar soms door het niet gebruiken van leestekens de interpretatie aan de lezer wordt overgelaten.