Druk was het vorige week vrijdag bij het afscheid van onze burgemeester Jos Heijmans. Heel druk. Een lamme arm zal hij er van hebben gehad. Van het schudden. Ik heb ook wel eens afscheid genomen. Nooit een lamme arm gehad. Maar ik ben ook geen burgemeester. Jos Heijmans letterlijk tussen de mensen. Zo'n burgemeester wilde hij zijn. Maar nu gaat hij weg. Afscheid nemen is altijd moeilijk. Hopelijk vindt hij in Weert dezelfde hartelijkheid. Misschien horen we het nog eens.

En dan begon ook 23 september nog eens de herfst.

Afscheid

Ondanks zijn afscheid blijft Jos Heijmans betrokken. Hij heeft zich op het laatste moment nog boos gemaakt. Op de provincie, die de gemeenten in kaart wil brengen en daarmee het samenwerkingsproces tussen Bernheze en Maasdonk zou vertragen of zelfs dwarsbomen. "Wij gaan gewoon door!"

Op mijn oproep vorige week heb ik (nog) geen reacties gehad. Mijn deadline is maandagochtend 10 uur. Dat weet niet iedereen; ik heb geen deadline opgegeven. Wie weet komt er nog wat. Ad van Schijndel heeft wel een gedicht gestuurd. Een sonnet. De titel is voor hem terugkerend.

En de herfst zal schitterend zijn

Misschien dat er even, in het najaar,
nog onvermoede kleuren in mijn werk verschijnen,
en dat er buiten al die oude lijnen
nog een frisse scheut ontstaat, zo hier en daar.

Want altijd zijn er wel vergeten dagen
- goed begonnen – die zo halverwege bleven steken,
die ik nu in veel rijker olie los kan weken,
en die toch, wat laat, om een einde vragen.

En zie, waar Maasdonk en Bernheze
een jaar lang als zeer bronstige mezen
meer aan elkaar dan in 't eigen nestje zaten,

gaan ze nu dit kippig spel alsnog verlaten,
zingt ieder weer zijn eigen plattelands gezang
en duurt mijn herfst weer heerlijk lekker lang.

Ad van Schijndel

Mas Papo dichter van Bernheze