Poëzie in het Westerpark. Gisteren in Amsterdam het minifestival Juni Gedicht. Gratis voor iedereen, stond er ook nog op het affiche. Een kleurig geheel met op de achterkant de namen van een hele serie dichters, waar zelfs na de laatste dichter nog stond geschreven e.a. Er waren 40 dichters. Gelukkig verdeeld over de dag en over verschillende podia. Een aantal van hen dichtten over bedrijven, later zaten de dichters in het gras op kleine houten banken met hun naam erop.
Het slotstuk was "Poëzie op de planken". Een podium waar een serie dichters van zich liet horen. Men had het beste voor het laatst bewaard; een zanger/dichter die werd begeleid door een gitarist. Naderhand ben ik naar die twee toe geweest en gevraagd of ze op ons festival Het VerhAal (www.hetverhaal.nu) op 29 en 30 augustus willen deelnemen. Ze waren enthousiast.

Het werd laat. Maar tot die tijd was het prima toeven tussen gelijkgezinden. Wat is er mooier dan het spreken met dichtgenoten. Mensen met dezelfde passie.

Dichters

De dichters op het podium
dat scheelt weer tijd dacht ik
en zag mijzelf weer zitten
wachten op mijn beurt
met een opgevouwen A4-tje
in mijn binnenzak
ik zal het nooit van buiten leren
want ik wil niet altijd hetzelfde
lezen vanwege dubbel publiek
om de beurt traden zij naar voren
zeiden wat ze te zeggen hebben
zoals dat gaat met dichters en poëten
de namen waren duidelijk
de poëzie draalde om ons heen
en wilde ontvangen worden.

Of ze elkaar verstonden
weet ik niet en ach
het maakt niet uit
ieder leeft in eigen poëzie.

Mas Papo