We bezochten een dierentuin. Het was een mooi park waar dieren rustig verblijven. Ik weet niet goed wat ik er van denken moet. Je doet het voor de kinderen. Dat ze de dieren die ze op de plaatjes zien, ook in het echt kunnen zien. De apen, die ons aankeken, de neushoorns met hun huid, als schilden van ridders en de giraffen met hun sierlijke gang. De jongste had al olifanten gezien, voor we in de tropische tuin aankwamen. "Kijk," riep hij, "een ofant!" En wees met zijn vinger een stenen olifant aan die voor de tuin stond opgesteld. Was dat eigenlijk voldoende? Moet je dan ook de echte olifant nog zien. De oudste keek bij elk dier hoe bedreigd het was. Op bordjes stond dat aangegeven. De bedreigde dieren keken ons aan en zagen er nauwelijks zo uit, maar dat was maar schijn. Het gold voor hun natuurlijke situatie.

Het lukte goed om foto's te maken. De dieren zijn rustig. Ze kunnen nooit ver weg. Op een bord stond te lezen: "Hier zit de Siberische kat, maar loop maar door, je ziet hem toch niet." Ik liep door, want volgens mij was er helemaal geen kat. En daar maak je geen foto's van. De mooiste foto’s waren van een roodborstje dat van het ene naar het andere hok vloog en zo een verbinding vormde tussen de dieren.

Natuur

Mas Papo