De stroomstoring had ons mooi te pakken. Vrijdagmorgen in ons hotel viel opeens de lichten uit. Het werd stil, alle ruisende apparaten hielden op met ruisen. De klok die ik vanuit het raam kon zien, stond op een paar minuten over half tien en bleef daar staan. De mensen buiten waren zich van niets bewust, totdat zij wilden bellen en zagen dat het niet lukte en de klok een oude tijd geven. De koffie was op en nieuwe zetten lukte niet. "De koelkasten houden het nog wel uren," verzekerde een van de mensen mij, "en anders gooien we alles weg". Toch wel zonde, de bevoorrading had zojuist plaatsgevonden. Het personeel werd baldadig, aan de ene kant van de zenuwen en aan de andere kant van het niet weten wat te doen. Het was nog ochtend, naar huis gaan kon nog niet.
Er werden kaarsen neergezet en werd het toch nog gezellig.

Toen we later vertrokken stonden er op onverwachte plekken files. Stoplichten waren uitgevallen en de regelagenten nog niet gearriveerd. In de loop van de dag gingen langzaam maar zeker de lichten weer aan. We wisten hoe het was zonder stroom te zijn. Het besef van de afhankelijkheid de leegte, het beroerende maar vooral de rust.

Rust

Mas Papo