Op 11 augustus 1999 namen zij de trein. Via Roosendaal naar Brussel. Daar stapten ze over in de trein naar Luxemburg. Daar waar de zonsverduistering maximaal zou zijn. In Nederland was er een verduistering van 94%, nog altijd niet helemaal donker. De zon is een machtig iets. Nee, in het noorden van Frankrijk en in Luxemburg zou de verduistering 100% zijn. Een complete verduistering. Dat moest nu worden gezien. Halverwege tussen Brussel en Luxemburg was het de juiste tijd. De trein stopte waar die op dat moment was en schoof de deuren open. Zij stapten uit en keken naar boven, samen met alle anderen. De brillen voor de zekerheid opgezet. Een surrealistisch beeld, al die mensen met hun bril starend naar iets wat er niet is, maar er ook nooit meer zal zijn, zo dichtbij. Zij stonden naast elkaar turend naar de duisternis en de cirkel aan het firmament. In het donker raakten hun handen elkaar. Beiden wisten zij, dat dit de laatste ontmoeting was.

Vrijdag 20 maart was er weer een zonsverduistering. Hier verduisterde de maan de zon en het licht voor zo'n 82%. De mist nam voor het oog het spektakel weg, maar de vogels wisten het. Het werd als avond en rustig wachtten ze tot de duisternis zou invallen. Alles was stil, tot het weer lichter werd en de wereld doorging met ademhalen.

Zonsverduistering

Mas Papo