De straten waren even donker als zijn gemoed. De winkels keken hem somber aan. Boodschappen zou hij de volgende dag wel doen, wat kon zijn moeder nou nodig hebben. Er was thee en beschuit in overvloed en dat was zo ongeveer wat zij aten en dronken. Er was bijna geen mens te zien en die enkeling die er liep, ging voorovergebogen alsof er iets op straat te vinden was. Zelfs een simpele groet kon er niet van af, hij voelde zich alleen in de stad. Maar bij het koffiehuis De Luwte,
wat hij overigens een achterlijke naam vond voor een koffiehuis midden in de stad, brandde binnen licht en eenmaal de deur klingelend achter zich te hebben gesloten, warmde hij zich aan de gezelligheid. De kachel stond midden in de zaak en verspreidde een stoffige geur, maar dat deerde hem nu even niet. Hij nam plaats aan de leestafel vlak naast de haard en hing zijn jas over de stoelleuning.

"Een koffie graag met een scheutje melk, maar zonder suiker, alsteblief," gaf hij de ober aan toen die ijlings op hem af kwam.
"Ik kom zo bij u, meneer," riep de ober over zijn schouder terug. Hij keek de ober na en dacht er het zijne van.

De krant die op de tafel lag was een week oud en zag er gelezen uit. Hij pakte de krant en vouwde het papieren vod open. Wat een triestigheid, niet de inhoud, maar de staat van de krant maakte het nieuws nog triester dan het al was. Hij stond op, deed zijn jas aan en liep naar de deur, de ober hoofdschuddend achterlatend. Naar huis, naar zijn moeder daar was het goed toeven. Hij belde aan en zag het gehaakte gordijntje, dat het raam van de deur bedekte, wat opzij schuiven. Het kleine hoofd van zijn moeder knikte hem tegemoet. Hij hoorde hoe alle sloten van de deur werden opengedraaid. Zijn moeder deed de deur open en verwelkomde hem alsof hij terug kwam van een lange reis.