De wijk waar mijn oude tante woont bestond onlangs 80 jaar. Huizen gebouwd in de jaren '30 van de vorige eeuw. Het blok huizen waar zij woonde, was erg groot. Als je eromheen gelopen was, had je een mooie wandeling achter de rug. De achterburen kon je bijna niet zien vanwege de enorme achtertuin die alle huizen bezaten. Het waren kleine huizen, dus de tuin was smal, maar heel erg lang. Alle mensen verbouwden hun eigen groenten en fruit en teelden bloemen. Verschillende hadden kippenrennen en 's morgens werd je gewekt door diverse hanen. Een tijd waarin het voor jezelf zorgen heel gewoon was. De woningbouwvereniging had het plan om de hele wijk af te breken en er ongeveer twee keer zoveel huizen terug te zetten. Allemaal met een kleine tuin, zoals later gewoon was. Gelukkig is dat plan van tafel geveegd.

Sinds Maarten 't Hart op televisie in zijn achtertuin aan het scharrelen is, blijkt dat er nog heel veel mensen zijn, die dezelfde hobby hebben als de schrijver. Sommige in hun eigen tuin of den hof, zoals mijn tante, die oorspronkelijk van buiten het dorp kwam, het noemde. Anderen net buiten de stad in de volkstuin waar ze een eigen stukje grond hebben en er huisjes op hebben gebouwd voor hun gereedschap en om te kunnen schuilen als het regent. Of om te vluchten voor de waanzin van alledag.

Hier moest ik aan denken nadat Ad mij het volgende gedicht toestuurde. Een echt Ad van Schijndel gedicht. Dank weer. Wat mij betreft een lentegedicht. Hij heeft zoals hij schreef " 't geprint en aan vier dames uitgedeeld".

Mijn liefste groentetuin

Ad van Schijndel, 22 mei '14

Mas Papo