Afgelopen zaterdagavond was ik op het festival de geest moet waaien. Een festival voor het gesproken woord georganiseerd door het literair productiehuis Wintertuin. Dit keer was de hoofdgast Armando. Een alleskunner, maar het meest bekend van zijn poëzie en schilderijen. De hele avond stond in zijn teken, maar zijn optreden was het hoogtepunt. Hij werd geïnterviewd door een Armando-kenner, maar die raakte wat verstrikt in de antwoorden die Armando gaf. "Het komt vanzelf die poëzie en ook dat schilderen, ik kan daar verder ook niets aan doen of over zeggen." Ja, vraag dan maar eens door.

Ik heb Armando ooit gezien op een terras aan zee. Maar wist niet zeker of het Armando was. Een eigen mythe. Was hij het of niet? Zaterdag heb ik hem gevraagd, nadat ik hem vertelde van de mythe. Hij antwoordde ontkennend, maar na even nadenken gaf hij aan daar toch wel eens geweest te zijn. De blik in zijn ogen verried dat hij mijn mythe niet wilde verstoren. En dat is mijn nieuwe mythe.

Toen zijn Amersfoortse museum, en daarmee veel schilderijen, in rook is opgegaan werkte ik bij de verzekeringsmaatschappij met dezelfde naam. Vanuit ons kantoor zagen we de rookontwikkeling boven het centrum van de stad en wisten toen nog niet wat er in brand stond.

Over Armando en de mythe het volgende gedicht, dat ik hem ook heb overhandigd. Het staat in "Aanvaart".

Armando

Mas Papo