We leven in een mooie, maar ook een rare en wrede wereld: Terwijl hier de krokussen de grond uitkomen en de vogels extra fluiten en al beginnen te bouwen aan nesten wordt Japan getroffen door aardbevingen en tsunami's. Terwijl je hier de bomen ziet ontluiken en de lucht al weer vol voelt van lente hebben de mensen in Libië wel hele andere dingen aan hun hoofd. Daar loopt de lente heel anders dan de Arabische lente in Tunesië of Egypte, hoewel het daar ook nog lang niet is beslecht.

Wij kijken met ontzetting naar de beelden, maar als die zijn verdwenen dient zich de weersverwachting aan met vrolijke foto's met daarop terraszittende mensen en beginnende lente. Natuurlijk doen de vogels, de bloemen en de bomen overal ook hun best, maar de natuur laat zich daar toch ook van een hele andere kant zien.

Daarom het volgende gedicht:

Lente

Alle weermensen ten spijt
bepaalt de natuur zelf de tijd
dat het lente wordt. Niet 1 maart
of precies de 21ste, maar heel bedaard
kondigt zich het jaargetijde aan.
Nee, het zijn de vogels die mij doen geloven
dat het met de winter is gedaan,
en alles wat zich tussen het gras
de kop op steekt. Vergeten dat 't er was,
kleuren zich plots de velden,
waar eens de bollen zijn gezet.

De lucht is zwanger van een trillen
dat de lente eind'lijk daar is.
Ik probeer er van te houden,
maar wat is er dat ik mis.

't Is die natuur die zich aan de andere kant
zo heftig kan tonen. De aarde schokt
keer
op
keer.
Het water komt en neemt in al zijn kracht
de huizen mee. Schepen en auto’s vergaan.
Zonder enkel ontzag verzwelgt de golf mens
en dier alsof ze niet bestaan.

De vloedgolf kent geen pardon en
zondert niemand uit.
Neemt alles verzwelgend in zijn waanzin mee
als stuurloos wrakhout vanuit de zee.
En als het water is weggetrokken
ziet hij het puin dat is verschenen;
de mens neemt dan de schade op
en treurt om wie er is verdwenen.

Men had zich daar ook een heel ander
begin van de lente voorgesteld.

Mas Papo dichter van Bernheze