Onlangs kwam ik een dichter tegen die mij vroeg wat ik van zijn werk vond. Ik was blij dat hij dat vroeg, want om zo maar iets van iemands werk te zeggen durf ik niet. Ik vind iets mooi, of niet mooi, maar houd dat voor mezelf. Maar elke dichter en dat geldt ook voor andere kunstenaars, heeft de intentie iets te maken dat hijzelf mooi vindt. En waar hij als dichter achter staat. Uitzonderingen daargelaten. In het verleden maakten kunstenaars kunst voor anderen, om anderen te plezieren. Later is dat veranderd. De kunstenaar maakt iets dat hij zelf acceptabel vindt en toont het de mensen, wellicht met de hoop dat zij het ook aardig vinden. En soms zelfs zo aardig dat tot aanschaf over wordt gegaan. In zekere zin gaat dit ook op voor gedichten. Wanneer is een gedicht mooi. Als het emoties losmaakt? Als het voldoet aan de regels van poëzie, goede rijm enzovoort? Als het tot denken zet? Als het een statement maakt?

Ik vertelde de dichter wat ik van zijn gedichten vond en daar was hij blij mee. Hij vertelde wat hij vond van mijn gedichten en daar was ik blij mee. We werken allebei met dezelfde intentie en daar gaat het om. En niets is zo aangenaam om daarover te praten.

Het inspireerde me tot het volgende gedicht:

Ik durf vandaag

Mas Papo