De man, waarvan ik dacht dat zijn naam een pseudoniem was, is op 22 februari op 98 jarige leeftijd overleden. Zijn naam was geen pseudoniem, daarom heeft zijn vrouw Tineke wel een pseudoniem aangenomen bij het schrijven van haar dichtbundel.

Híj schreef er 50. Toegankelijke gedichten waar, regelmatig werd verwezen naar zijn relatie met Tineke, en zeker op het laatst naar zijn overlijden, zoals in de bundel "Nee, nog niet dood". En altijd op rijm. In een gedicht "Hoe moet ik schrijven" geeft hij aan waarom hij altijd met rijmwoorden werkt, met als voorbeeld: Een apestaart zat in zijn boot | met een lauw stuk paard op schoot. En geeft dan aan dat het beter klinkt dan Een apestaart zat in zij roeiboot | met een nogal warm stuk hond in de handen. Hoewel dit een regel kan zijn uit een surrealistisch gedicht van een of andere dichter, is dat niets voor Leo Vroman. Pas via het rijm wordt het wat. Ondanks dat hij al meer dan de helft van zijn leven in de Verenigde Staten heeft gewoond, bleef hij gelukkig in de Nederlandse taal zijn gedichten schrijven.

Een gedicht van hem zou kunnen zijn:

Waarom ik geen honderd werd

Mas Papo