Deze week is het poëzieweek. Een week die helemaal in het teken staat van de poëzie. Op diverse locaties worden poëzieactiviteiten georganiseerd. Open podia, gedichtenmiddagen en gedichten op muren, straten en pleinen. Wat een feest! De start van de week was op 30 januari. De laatste donderdag van januari, waarop het al jaren gedichtendag is en vanaf waarvan het sinds twee jaar een complete gedichtenweek is. Hopelijk wordt de poëzie hierdoor "opengemaakt" voor velen, die er nog niet mee in aanraking zijn geweest. En dat zij die al wel poëzie lazen, nieuwe dichters en gedichten leren kennen. Er is nog veel te beleven. Kijk in de krant of op Internet wat er nog te doen is de komende week. Tot de afsluiting het gedichtenbal op woensdag 5 februari. Dan is het weer stil.

Dichters, een apart slag volk. Zo worden ze vaak gezien, maar mijn ervaring is dat dichters ook maar gewone mensen zijn. Zoals ook blijkt uit het volgende gedicht:

De dichter

Kijk hem daar nou zitten
de dichter: 't is 's avonds laat
het café op sluiten, de laatste
ronde reeds geklonken maar hij
de dichter nog altijd wakker
en bij de les en voor niemand open
alleen de krant zijn inspiratiebron
hij leest en schrijft en zoekt
de onderwerpen bij elkaar
voor zijn nieuwe bundel
binnenkort is die bijna klaar
voorzien van actueel
en vol engagement.

Kijk: hij leest en schrijft, en
zie: hij blijft hangen op pagina
drie. Zou hij daar dan
eindelijk en tot slot zijn onderwerp
gemeend te hebben gevonden?
Ik kom wat dichterbij en wil
de man niet storen. Hij ziet mij
niet en lijkt me niet te horen
naderen. Niets schijnt hem te raken
terwijl hij geconcentreerd en
aandachtsvol zijn sudokupuzzel
zit te maken.

Mas Papo