Ik vind niets fijner dan met de auto door het land te reizen luisterend naar mijn favoriete muziek of radiozender. Zoevend door het landschap en na de grote weg nog altijd een stukje "binnendoor", zoals we vroeger altijd zeiden, als we vanaf mijn grootouders naar huis reden. Langs weilanden, door dorpen waar het vaak nog rustig is als ik er langs rijd.

Behalve de files. Jammer dat die zich vormen op diezelfde tijden. In de verte kondigt zich zo'n onding al aan door het knipperwerk boven de weg. Eerst nog even maximaal negentig of zeventig, maar dan de ononderbroken vijftig, alsof je die snelheid kunt halen. Dan het grote dilemma, welke baan te kiezen. Op de A2 is dat lastiger dan ooit, met zijn 4 en verderop 5 banen. En als ik dan zo stilsta, zie ik parallel aan de weg de trein voorbij gaan en wens mij een zetel in dat snelle voertuig.

Trein

Mas Papo