Als je met dichters praat blijken het vaak ook maar gewone mensen te zijn. Toen ik even geleden een bekende dichter moest interviewen, had ik mij daar van alles bij voorgesteld. Een huis vol boeken, kasten vol, stapels op de tafel en op de grond en overal papiertjes tussen om bepaalde passages te herlezen. Een werktafel in het midden waar het gebeurt. Daar zouden de gedichten worden gemaakt. Daar zou tot stand komen wat ik dan later met zorg zou lezen en herlezen tot ik begreep wat de dichter zou bedoelen.

in het huis waar boeken staan
is het huis waar wordt gelezen
en waar gedachten gaan
waar aan wachten wordt gedaan
tot het denken is voldaan

Ik belde aan en zijn vrouw deed open. Ze begeleidde me naar de woonkamer. Een keurige kamer met een bankstel en in de hoek een televisie. Geen stapels boeken of kranten. Nee, die lagen uiteraard in zijn werkkamer, waar eigenlijk niemand in mocht komen en waar ik misschien het interview zou mogen afnemen. Hij zat al klaar in een van de stoelen van het bankstel. Ik ging in de tegenoverliggende stoel zitten. Zijn vrouw kwam met de koffie. Zullen we van start gaan, vroeg hij. Ik zei dat ik dat prima vond, maar vroeg of we niet beter in zijn werkkamer zouden gaan zitten, voor de sfeer enzo. Toen gaf hij aan dat hij zijn laptop achter in de kamer had staan en dat hij daar zijn werk schreef. Zijn boeken had hij weggedaan, want die leiden hem maar af. Na de koffie vroeg ik of ik even naar het toilet mocht. Op het toilet, waar ik even bij moest komen van de schrik hing een tegeltje. Op dat tegeltje stond de volgende spreuk: "Soms valt het mee, soms valt het tegen." En zo is het.

Soms vallen dichters dus niet zo op. Hier het ingezonden gedicht van Nerudi.

De dichter

Nerudi

Mas Papo