We zagen de veerboot aan komen varen op de golvende zee. Het vaartuig leek stuurloos, zo ging de zee te keer. De stuurman had moeite om het goed aan de kade te krijgen. De mannen op het vaste land vingen na enkele mislukte pogingen de touwen die hen werden toegeworpen en legden de boot vast aan de bolders. Er konden maar een paar auto's op deze veerboot. Passen en meten was het. Toen we wegvoeren stormde het nog harder. De zee kolkte. Alles op de veerboot schudde en leek uit elkaar te worden gerammeld. We wisten niet dat een boot zo kon kraken. Kinderen huilden en schreeuwden, mensen lagen misselijk op de banken, sommigen stonden aan de reling.
Eenmaal op het eiland aangekomen vertelden we ons verhaal aan de ober van het café dat uitzag op de haven. Hij luisterde en begon minzaam te lachen en vertelde ons dat als het zó stormde, niemand van hier met deze oude onbetrouwbare boot mee durfde te gaan.

Ook de rivier kent zijn veerponten. Om de een of andere reden geeft zo'n pontvaart rust. De rivier is kalmer dan de zee.

De pont

Knarsend als een sneeuwschuiver
schraapt de klep de stoep
de neus omlaag het heet geen eb.
Ik doof het licht en
trek de handrem aan.
Rood en wit sluit achter alles af
als de pont de diesel keert
de ketting strak gespannen
leidt ons bijna naar de overkant
wachtend op beroepsverkeer
stapt de pontbaas op ons af.

Ik zie de hand en hoor de stem
en leg mijn geld in het vereelt
het wisselgeld is voor de rust
het klotsen van het water
en de tijd die even stokt.
Een dankgebaar en brom
van eeuwig zware shag.

De pontbaas laat de remmen los
daar schudt de diesel aan
het vlakke water van de rivier
wordt nauwelijks verstoord
de waterhoen trekt zich
geschrokken terug in het riet
dat zachtjes ruist aan de oever
waar de reiger even roerloos
als de pont staat en het water inziet.

Dan meert de veerpont aan
het schrapen als vanouds
de slagboom al omhoog
ik doe de hellingproef
en met een handgebaar
dank ik de pontbaas weer
die zwaait en echoot zijn ritueel.

Mas Papo