Gitaar Zoals u wellicht hebt gelezen in de krant van vorige week staat mijn opvolger klaar en gaan we die verwelkomen op 21 maart. Tijdens de overgang van winter naar lente, de overgang van de ene naar de andere gemeentedichter. Op die avond zal een bundel worden gepresenteerd met een selectie uit de ingezonden gedichten uit deze rubriek. We zijn druk bezig er een mooi boekwerkje van te maken. Later hier meer over. Lang geleden speelde ik in een bandje. De gitaar die ik bespeelde heb ik nog steeds. En tijdens een gedichtenvoordracht in januari gebruikt, want het thema van de gedichtendag van afgelopen januari was Poëzie en muziek. Wat was er mooier dan nog een thema toe te voegen: fotografie. Welnu hierbij:
wandel ik
langs de tentoonstelling
van mijn oeuvre.
Met een imitatie harp
als corridor.
Mijn gitaar die fluweelt
bij Fransisco Tarrega
die glimlacht
als hij Sacksioni speelt,
die zachtjes huilt
als hij aan Morrison denkt,
en als hij Paco de Lucia is
danst hij de flamenco.
O, wat heb ik jou vervloekt
ik heb je verdoemd, nee, gehaat,
mijn vermaledijde.
Mij opgehangen aan je snaren
tot bloedens op jouw bovenblad.
Jou bij jouw ellendige hals gepakt
en in de hoek gesmeten.
En toch,
alsmaar weer
opnieuw de akkoorden,
het rijtje noten,
de vingeroefeningen.
En nu kan ik je zien
en sta je trots op je standaardje
in de hoek van de kamer
en mag je soms met me mee
in je eigen koffer.
Mas Papo dichter van Bernheze
