Ongeveer een jaar geleden stond er in deze rubriek een gedicht over een boom. Als ik geen mens was zou ik een boom willen zijn. In een film uit de jaren zeventig verandert de hoofdrolspeler ook in een boom. Althans hij wordt wazig en de boom waar hij tegenaan zit blijft. Was dat de film Daniel? De jongeman vlucht uit de stad en probeert zijn geluk te zoeken op het platteland. Maar wordt daar uiteindelijk ook gek van de bekrompenheid van de mensen.

Het gedicht dat in die rubriek stond ging over de aftakeling en het opnieuw tot leven komen van een boom. De jaargetijden herfst, winter en lente volgden elkaar op. Van een lezer kreeg ik de opmerking dat de zomer node werd gemist. En inderdaad een jaar is niet compleet met drie seizoenen. Ik heb beloofd er over na te denken en daaruit ontstond het volgende gedicht:

Boom

Zomer

Jij staat als sierlijk wezen
en hebt de wind als vriend.
Niets te duchten, niets te vrezen
met natuur omringd.
Zo groots en extra ring
verzameld in jaarlijks dagen.
Ik zou jou willen zijn
bruisende bladerdrager.

Herfst

Als ik jou zo zie in dit jaargetij
laat ik 't varen te zijn als jij
eerst ruisend in de wind
maar op den duur is dit
zoals ik jou in 't bos dan vind,
door vriend geleegd
het blad triest weggeveegd,
wel trots, maar droef en kaal,
zo zielloos lijkt jouw verhaal.

Winter

Maar wat mij dan verbaast:
je gevoelloosheid voor haast,
de innerlijke rust en het geduld
de uitstraling van oneindig zijn
de tussentijd die je steeds weer vult
met elan, stijl, niets voor jou te klein
Je staat te wachten op wat gebeuren gaat
niets gebeurt voor jou te laat.

Lente

Een volgend getij van 't jaar
en de natuur ontluikt, keer op keer
door jouw zijn, ben je al daar,
en ik besef dan telkens weer,
en dat maakt me zo dankbaar blij
te willen zijn als jij.

Mas Papo dichter van Bernheze