De zee kan op een windstille dag zo rimpelloos zijn als een net in de was gezette auto. Geen golven, slechts kabbeltjes aan de vloedlijn. Op het strand zitten de mensen. Achter een windtentje of onder een parasol, gehuurd van de "ligstoel en andere strandbenodigdheden" verhuurder, die deze zomer in te veel spullen heeft geïnvesteerd. Op hun handdoek met onder handbereik een thermoskan koffie of een koelbox met drank houden de mensen alles in de gaten. Hier en daar wordt een fort gebouwd in de hoop dat de opkomende vloed het weer zal verzwelgen.

Maar de natuur kijkt niet naar zonnebadende mensen. Het weer kan zo maar opeens omslaan. Snel stroomt het strand dan leeg en zoekt de mens in allerijl zijn tent of caravan op, om daar de meegebrachte versnaperingen te nuttigen.

De zee kan verschillende gedaantes aannemen. Daarover gaat het volgende gedicht:

De zee

De zee, de zee,
ach de zee,
wie is er bang voor de zee?

Overdag, de zon en weinig wind
de zee is glad en vlak
zoals een poes die spint
en rustig ligt, op zijn gemak.
Het lukt de vlieg'raar niet
zijn vlieger hoog te houden
keert onverrichter zaak terug
doet heel onbehouwen
en keert de zee de rug.
Hij houdt het voor gezien
want droomt van windkracht 10.

En als het stormt en giert
de golven hoog, de koppen
vol met schuim; een brullend dier
en nauwelijks meer te stoppen;
De zwemmer vindt beschutting op het strand
de zonnebader vlucht inwaarts het land
pakt zijn laken en baddoek en
en zoekt de luwte van de duinen.

En 's nachts, o, 's nachts....
Laat hem bulderen en tieren
dan weet ik dat hij er is.
We kunnen samen schreeuwen
en huilen en lachen in de wind,
niemand die mij hoort in de
bruisende kolkende donkerte
van de branding in de nacht.

Maar de rimpelloze zee
de stille zee, de zee die niet te horen is
en onzichtbaar als een tijger, loerend op zijn prooi.
Die zee, die je 's nachts komt halen;
daar ben ik bang voor.

Mas Papo dichter van Bernheze