Zaterdag las ik in Peter Buwalda's Bonita Avenue. Het gaat over een oud-judoka. Het fenomeen bloemkooloren kende ik van een vriendje dat ze nog niet had, maar er bang voor was ze te krijgen omdat hij ook aan judo deed. Het ziet er raar uit, maar je kunt wel zien dat iemand een ervaren judoka is. Het gewrijf van de ruwe stof en het regelmatig vallen op de matten zorgt voor de beschadiging van het kraakbeen en bloedingen. Het opruimen van de bloedingen doet de oren schrompelen.

Is het dan toevallig dat een dag later Wim Ruska overlijdt? De man die altijd in de schaduw heeft gestaan van Anton Geesink. Tegen wil en dank. Wat te doen als je voorganger niet je meester is, maar wel de eerste die iets heeft bereikt dat van tevoren nooit bereikt is? Meestal zit er niets anders op dan in de schaduw te gaan staan. Wim Ruska wilde dat niet en heeft geprobeerd zich te bewijzen en is altijd onderschat gebleven.

Wim Ruska

Mas Papo