In de Bernhezer van vorige week las ik dat burgemeester Moorman op zaterdag 18 oktober de gerenoveerde grote zaal van het Willibrordcentrum heeft geopend. Door vele handen is de renovatie achter de rug en kunnen de mensen weer gebruik maken van de ruimtes. Prachtig is het verzinkbare biljart in de vernieuwde vloer. Het biljart dat door een druk op de knop omhoog komt en dat men na het spelen netjes weer de grond in kan laten zakken.

Zondags keken we in het Haags Koffiehuis aan de Groest in Hilversum naar de biljarters. We zagen Rini van Bracht. En fluisterend en onze adem inhoudend bewonderden wij bij elke stoot zijn kunsten. Applaudisseerden bij elke geslaagde driebanden. Thuis voor de televisie bij Studio Sport fluisterden we verder en luisterden ademloos naar Ben de Graaf, die zo precies wist wat de biljarter zou gaan doen. Ik mis het biljarten op teevee.

Mijn opa was een timmerman en had oog voor hoeken, reflecties en spiegelingen. Daarom was hij de Rini van Bracht van het bejaardenhuis. Hij speelde geen driebanden, maar haalde veel punten als de ballen eenmaal in het gelid lagen. Zijn tafel zakte niet de grond in, wel mijn opa, bij het missen van een ogenschijnlijk eenvoudige carambole.

Dubbelleven

Mas Papo