Rondom water, het is al eens eerder verteld. "Nee, we hebben het niet. Misschien morgen als de boot is geweest." Een wonderlijk iets, zo'n eiland. Groot genoeg voor enkele supermarkten, boek- en andere winkels. Alles is te koop. Maar als het er niet is, moet het worden gebracht. Met de boot. De volgende dag. De boot die er hemelsbreed hooguit een half uur voor nodig zou hebben, maar er via kreken en slenken twee uur over doet om het eiland te bereiken. Een reis op zich.

Een weg verbindt de dorpen. Als een lint aaneengeregen liggen ze op een rij te wachten op wie er voorbij gereden komt. De bus, de fietser, paard en wagen en dan de toerist met zijn vierwielaangedreven auto. Het zicht is op die laatste auto na, al eeuwen gelijk, zodat het boek met oude ansichten eigenlijk niet hoeft te worden aangeschaft. En als het donker wordt, wordt het ook echt donker.

's Avonds

De zonneschijn doet pijn
aan mijn ogen het lijkt
de bedoeling samengeknepen
rijd ik achterlangs de duinenrij.

De avondzon verdwijnt zo
snel, een donkerte wrijft
zich langs de leuning
van de stoel waarop
ik gezeten ben.

Diep is de nacht, hier
is van vuil licht geen sprake
zwart omringd zoek ik
het sleutelgat om daarin
te verdwijnen de laatste
ruis langs mijn goed is
reeds lang geleden vertrokken
de weg die de dorpen hecht
is stil en verlaten op nog een
keer na: de nachtbus brengt
de laatste mensen thuis
binnen is het aangenaam
toeven met de klok die zachtjes
zijn enkele uren slaat.

Alleen de krekels doen
hun best de stilte te breken
het lukt ze niet, ze zijn
een onderdeel ervan.

Mas Papo